Oorlogstermen

Daar lig ik dan, een dikke week later op een zaal met andere lotgenoten. Mijn operatie is niet gegaan zoals deze normaal gesproken verloopt, lees; in gunstige gevallen. De meeste hartklep-operaties duren hooguit vier uur, daarna volgen 1-2 dagen intensive care en verdere verzorging op de zaal. Zonder complicaties is een patiënt na 7 tot 10 dagen weer thuis. Ik ben helaas een uitzondering, maar ik kan het nog navertellen.

De kaarten en berichtjes van familie en vrienden stroomden binnen. “Je hebt toch gewonnen”, “Wat moedig, je hebt zo hard gevochten”, “ Wat een geweldige strijd hebben de chirurgen geleverd”, en “Je bent een held”.  Vriendelijke en bemoedigende woorden maar het voelde vreemd.
De termen strijd en overwinning worden vaker geassocieerd met kanker, omdat kanker een ziekte is die nog geen decennia terug vaker fataal was dan dat mensen ervan genazen. Maar de termen hoor je steeds vaker. Er worden een hoop oorlogstermen gebruikt in de medische wereld. "Een strijd is een hard gevecht met wapens om de vijand te verslaan".  Ik heb lange tijd door de ziekenhuisgangen gewandeld maar ben gelukkig nog nooit een arts met mitrailleur of kalasjnikov tegen gekomen....

Mensen zijn empathisch en gevoelens uiten over ziekten is altijd moeilijk. Want wat als iemand de strijd heeft verloren? Wat zeg je dan? “Goh, had je niet wat harder kunnen vechten? ¨ Of erger: “Zwakkeling!” of “Loser” ??
Dat is namelijk wel het gevaar. Een strijd winnen, impliceert dat een ander de strijd verliest, oftewel niet hard genoeg heeft gevochten. Of de ziekte is de verliezer en jij hebt gewonnen want je gaat niet dood. Maar degene die wel doodgaat is dan weer een ander soort verliezer? Gecompliceerd allemaal en bovendien is het toch een beetje een suggestie van karakter-genoeg-hebben om een lange “strijd” te kunnen winnen.

De softe terminologie is trouwens helemaal een bittere pil om te slikken. De ziekte zien als een groot geschenk, omdat het je de mogelijkheid biedt je leven eens flink te veranderen en of voor jezelf te kiezen..... tja..... Dan liever de lotto winnen om je leven eens flink te kunnen veranderen, lijkt mij.

Misschien kunnen we ziekten, aangeboren afwijkingen of ongelukken, zien als dingen die je gewoon overkomen in het leven. Los van het feit of je een gezonde levensstijl hanteert of een risicovol of risico-arm leven lijdt, dingen kunnen gewoon gebeuren zonder echt actieve inbreng van je eigen persoon of karakter. Eigen schuld, dikke bult, geldt tenslotte maar zelden.

Daarna is het een schaakspel van de medische wetenschap. Wat is de exacte diagnose? Welke behandeling gaan we inzetten? Welke behandeling zal aanslaan en welke alternatieven hebben we voorhanden? Zullen die (be)handelingen leiden tot een positief resultaat of zal het een langdurig plan worden waarbij de tijd misschien wel in zijn nadeel werkt?

Een ziekte als vijand of als een geschenk? Een strijd leveren of jezelf leren kennen...
Ik ga liever voor het schaakspel van de medische wetenschap, ook al ben ik dan slechts een pionnetje in het spel, die met een veel geluk de overkant heeft gehaald.