Medische buddy

Om maar meteen met de deur in (zieken)huis te vallen: Zorg voor een medische buddy !
Dit is echt ontzettend belangrijk. Mijn pleidooi begint:

Met een medische buddy bedoel ik een partner, een volwassen kind, een familielid of een vriend/vriendin of misschien wel een kennis of buurvrouw.  Het maakt niet uit.  Als diegene maar de taak op zich neemt om namens jou, als patiënt, te communiceren met de medische wereld en de buitenwereld.
Als patiënt ben je er namelijk waarschijnlijk een tijdje niet, althans fysiek wel maar mentaal niet.  Tijdens een langdurig ziekenhuisverblijf, na een zware operatie of behandeling, is het namelijk zeer aannemelijk dat je narcose hebt gehad en een behoorlijke hoeveelheid pijn-medicatie.  Dan ben je in vrijwel alle gevallen niet in staat om helder na te denken en kritische beslissingen te nemen. Vooraf heb je wellicht goed nagedacht over alles, maar complicaties kunnen optreden en plan B kan er wel eens heel anders uitzien dan plan A in eerste instantie er uit zou zien. Het is erg prettig als jouw buddy dan het denkwerk doet en beslissingen neemt die jij niet kunt overzien. 

Het is ook prettig als jouw buddy communiceert met de buitenwereld.  Telefoontjes,  sms-berichten, whats-app-groepen etc kosten erg veel inspanning en hoe optimistisch je ook bent, de buitenwereld zal waarschijnlijk weinig begrijpen van je verhalen als je al überhaupt in staat bent deze te vertellen.  Je voelt je bovendien vervelend bij het idee dat jouw naasten zich erg veel zorgen maken die misschien wel meevallen, of het totaal omgekeerde, dat ze een welkom-thuis party aan het plannen zijn die (voorlopig) niet zal gaan plaatsvinden. Mijn man regelde de communicatie en zorgde regelmatig voor een persvoorlichting die luid en duidelijk was.

In mijn geval was mijn man dus mijn buddy.  En wat voor  één.... Hij heeft absoluut geen medische achtergrond en benadert het hele leven nogal analytisch en technisch.  Zodoende kon hij bijvoorbeeld  de chirurgen aardig volgen maar nam echter geen genoeg met vaagheden of medische terminologie die hij niet begreep. Pen en papier kwamen erbij en al gauw zaten de heren schetsen te maken, schema's, grafieken en balansen. Vervolgens werden de medische heren (of dames) verplicht hem de safety protocollen voor te leggen, de risico-analyses en eventuele plan B-koersen. Nu overdrijf ik natuurlijk wel een beetje, maar het is niet onverstandig om goed op te hoogte te zijn van hetgeen er binnenskamers wordt besproken, het gaat tenslotte wel om jouw leven of van diegene voor wie je dus als buddy fungeert.

Ik heb dit als erg prettig ervaren.  Ik voelde mij wel eens schuldig dat ik alleen maar ziek lag te zijn en mij compleet afsloot van alles, maar ik wist van het effect dat morfine op mij heeft en had het veel te druk om mijn hallucinaties te onderscheiden van de realiteit en te proberen optimistisch te blijven ook al was bij mij inmiddels plan B in werking. Ik voelde mij wel af en toe bezwaard als ik zag dat medisch personeel in paniek wegrende zodra ze mijn man zagen omdat ze wisten dat er een intensief kruis-verhoor zou gaan plaatsvinden zodra hij hen aansprak. Mijn man nam zijn taak zelfs zo serieus dat hij handleidingen van apparatuur, waar ik aan vast gekoppeld lag,  thuis downloadde van internet en medische handboeken las, om alles beter te kunnen begrijpen en geen genoegen te nemen met halve antwoorden.

Inmiddels ben ik al weer een lange tijd thuis.  Het heeft wel even geduurd voor ik mijn positie als Matriarch van het gezin kon heroveren en mijn man zijn taak als mijn advocaat, woordvoerder en persvoorlichter naast zich neerlegde.  Als we weer eens gezonde ruzies hadden, riep hij: "Ach hoe kan iemand jou nou serieus nemen.... iemand die beweert dat er een olifant met één oog om je heen zwierf en je in de zinkende Titanic was...??? (zie column Intensive Care en pijn-medicatie). Tja, zoals gezegd,  mijn terugkomst in het normale leven duurde even....